Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στην προκειμένη περίπτωση
Ναι,
εν έτει 2020 ένα ρέμα που πλημμυρίζει τρομοκρατεί μια ολόκληρη πόλη.
Τύχη αγαθή έσωσε συμπολίτες μας από την μανία του νερού. Το οποίο
κατέστρεψε περιουσίες και δημιούργησε ζημίες και βλάβες τεράστιες αλλά
τουλάχιστον δε στοίχισε σε ζωές.
Ως
πότε όμως θα επαφιέμεθα στην τύχη; Ως πότε θα τρέμουμε τις βροχές και
ως πότε θα ανεχόμαστε να μην κάνουν τη δουλειά τους όσοι πρέπει να την
κάνουν;
Έχει έρθει φρονούμε η ώρα να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο.
Να σταματήσουν τα ημίμετρα, οι δικαιολογίες και τα συνήθη κροκοδείλια
δάκρυα μετά την καταστροφή και να δοθεί λύση στο πρόβλημα μια για πάντα.
Λύση διπλή:
Πρώτον με
τη δικαιοσύνη να αναλαμβάνει με αποδώσει ευθύνες σε εκείνους που τους
αναλογούν. Πράξεις και παραλήψεις ετών της δημόσιας διοίκησης έχει έρθει
η ώρα να εξεταστούν, να αναλυθούν, να προσδιοριστούν. Και όσοι
ευθύνονται να κληθούν να λογοδοτήσουν. Δημόσιο φορείς και ιδιώτες.
Άπαντες!
Δεύτερον,
έστω και στο… και πέντε, επιβάλλεται να γίνει ένας σοβαρός χωροταξικός
σχεδιασμός με γνώμονα την αποφυγή αυτών των φαινομένων. Η
αντιπλημμυρική θωράκιση της πόλης (και του νομού φυσικά) δεν είναι
απλώς ευκταία, είναι αναγκαία. Τεχνικές λύσεις υπάρχουν, χρηματοδοτήσεις
μπορούν να βρεθούν, χρειάζεται βούληση, σοβαρότητα και δουλειά για να
γίνει ένα έργο που μπορεί μεν να μη φέρνει «λεζάντες» και «προβολή» αλλά
σώζει ζωές και περιουσίες.
Ευθύνες υπάρχουν, ενδεχομένως και ποινικές, και πρέπει να αποδοθούν.
Και λύσεις υπάρχουν. Και επιβάλλεται να δοθούν.
Αλέξανδρος Αραμπατζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.