Κοντά 200 χρόνια μετά, και είναι ξανά όλα εδώ, έστω και αλληγορικά. Και ο κατακτητής, και ο Τούρκος εισβολέας, και η επανάσταση. Οι ήρωες δεν φοράνε πια φουστανέλα, αλλά στολή λοχία, ναύτη, αεροπόρου, αστυφύλακα, πυροσβέστη, γιατρού, νοσοκόμας.
Πολεμάμε σε δυο μέτωπα τους εξωτερικούς εχθρούς και σε πολλαπλάσια τους εσωτερικούς — τους αόρατους της προκατάληψης, της ιδεοληψίας, του ρατσιτσμού, του φθόνου, του μίσους, της αδιαλλαξίας.
Η καλύτερη γιορτή δεν είναι αυτή που τη στολίζουμε (σε παραδοσιακή ραθυμία) με σημαιάκια και σημαιούλες, με μπάντες και εμβατήρια, αλλά η γιορτή της καρδιάς μας, που χτυπάει Ελλάδα και χαμογελάει ηδονικά στο άκουσμα, κάτω από το βαρύ και βλοσυρό μας βλέμμα.
Από τον Λεωνίδα στον Παπαφλέσσα στον γιατρό που πέθανε όρθιος σώζοντας τον παππού μας, μια φτυσιά δρόμος. Δεν μας λείπουν οι ήρωες, απλώς τα ονόματά τους δεν θα τα γράψει ποτέ η ιστορία. Άλλοτε, ο ηρωϊσμός ήταν φαινόμενο, πολλές φόρες υπερμεγεθυμένο. Σήμερα είναι ανώνυμο καθήκον, ήρεμο πάθος, αγάπη για ζωή, ζωή για αγάπη και αυτή η αιώνια αλευρόκολλα που δεν ξεράθηκε όπως νομίζαμε, αλλά μας κρατάει, δυο αιώνες μετά, σφιχτά ενωμένους.
Nίκος Μαστοράκης
https://kourdistoportocali.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.