Απλή Αναλογική: ανάμεσα στην κυβερνησιμότητα και την συναίνεση...

Ο νέος εκλογικός νόμος, που δεν αποτελεί επαναφορά
της παλιάς μορφής της ενισχυμένης αναλογικής που είχε η χώρα, αλλά μια καινούργια μορφή μεικτού εκλογικού συστήματος,
ψηφίστηκε τελικά όχι από 200 βουλευτές, όπως ήταν ο στόχος του πρωθυπουργού, αλλά από 163.
Αυτό έχει...
σαν αποτέλεσμα οι επόμενες εκλογές να γίνουν με απλή αναλογική, την μακροχρόνια δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα. Τι εστί ωστόσο απλή αναλογική; Τι εστί κυβερνησιμότητα και τι συναίνεση στην ελληνική πολιτική σκηνή και κουλτούρα;

Απλή αναλογική σημαίνει ότι η κάθε ψήφος έχει αξία. Δεν υπάρχουν μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα, δύσκολα νοούνται αυτοδύναμες κυβερνήσεις, ενώ το κάθε κόμμα παίρνει τις έδρες που αναλογούν στο ποσοστό του. Σύμφωνα με τον πασίγνωστο νόμο του Γάλλου «Πάπα» της πολιτικής επιστήμης, Μορίς Ντιβερζέ, τα αναλογικά συστήματα ευνοούν τον πολυκομματισμό γιατί ακριβώς δεν νοείται χαμένη ψήφος, την ίδια στιγμή ευνοούνται τα μικρά κόμματα καθώς έχουν την δυνατότητα να αυξήσουν τον αριθμό των βουλευτών τους. Για την ακρίβεια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ένα καθεστώς απλής αναλογικής είναι ένα καθεστώς βουλευτοκρατίας, καθώς ο βουλευτής είναι αποκλειστικά δεσμευμένος με την έδρα, την ψήφο και την εκλογική του περιφέρεια, ενώ σε περιπτώσεις που υπάρχει απόλυτη αναλογικότητα με κατάργηση του εκλογικού κατωφλιού, τα κόμματα στηρίζονται απόλυτα ακόμα και σε ανεξάρτητους βουλευτές, που έχουν τις δικές τους απαιτήσεις για τα δικά τους οφέλη.

Ευτυχώς ο εκλογικός νόμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο ακραίος. Ο εκλογικός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί χάος. Είναι αφελές και μικρόμυαλο να πει κανείς ότι η απλή αναλογική δεν αφήνει περιθώρια κυβερνητικών συνασπισμών δύο ή τριών κομμάτων ή ακόμα και με ψήφους αποχής.


Παρόλαυτα έχει σίγουρα προβλήματα. Πρώτον, το ότι αφήνει περιθώρια σχηματισμού κυβέρνησης και παροχής ψήφου εμπιστοσύνης δεν σημαίνει ότι εγγυάται και την σταθερότητα ή αλλιώς την κυβερνησιμότητα. Από την άλλη ωστόσο, η πολιτική της συναίνεσης και των συνασπισμών μέσα από ένα αναλογικό σύστημα, οδηγεί στην υπερβολική σταθερότητα των πολιτικών, που ασκούνται και, που τελικά απονομιμοποιούν το πολιτικό σύστημα και τροφοδοτούν το γνωστό παράπονο «όλοι το ίδιο είναι».

Οπότε, η απλή αναλογική δεν είναι η καταστροφή που φωνάζουν οι Κασσάνδρες, ούτε όμως και η σωτηρία της συναίνεσης και του πλουραλισμού που λέει η άλλη πλευρά.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Φώτη Κυζάκη, πατήστε ΕΔΩ..