Ένας πρώην πρωθυπουργός που δεν διστάζει να διχάζει (ακόμη) την ελληνική κοινωνία

Της Μαρίκας Λυσιάνθη

Σε μια εποχή κατά την οποία η σύνθεση, η συναίνεση και
η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων αποτελούν απαραίτητο ζητούμενο για τη συγκρότηση ισχυρού εθνικού μετώπου, απέναντι στην αμετροέπεια της Τουρκίας, ο Κώστας Σημίτης επέλεξε να είναι διχαστικός με το άρθρο που υπέγραψε στα “Νέα”.
Φυσικά, η επιλογή του δεν προκαλεί έκπληξη για όσους έχουν παρακολουθήσει προσεκτικά την προσωπική διαδρομή του στον δημόσιο βίο, και έχουν το θάρρος να περιγράψουν την πραγματικότητα, σε αντίθεση με εκείνους που ανήκουν στην κατηγορία των… ευεργετημένων “ορφανών” του πρώην πρωθυπουργού, και μέχρι και σήμερα επιδιώκουν να πείσουν τους Έλληνες ότι… έκαναν λάθος με τον “καταλληλότερο”.
Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε πάντοτε διχαστικός. Μπροστά στις στενά προσωπικές επιδιώξεις του, λίγα πράγματα λογάριασε. Από την εποχή του Χέρφιλντ, όταν με τον Ανδρέα Παπανδρέου ετοιμοθάνατο εκείνος ραδιουργούσε πίσω από κλειστές πόρτες για να τον διαδεχθεί. Μέχρι τα γεγονότα του 1995 και την επικράτησή του στην “ομάδα των τεσσάρων”, αφού πρώτα… έσκαψε τον λάκκο των υπολοίπων, κυρίως του Θεόδωρου Πάγκαλου και της Βάσως Παπανδρέου.
Αργότερα, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, όταν εκβίασε ρητορικά το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ για να εκλεγεί πρόεδρος, και στη συνέχεια με επιλογές αποκρουστικές και σκοτεινές, τόσο για τα εθνικά συμφέροντα, όσο και για την ηθική υπόσταση της πολιτικής. Σκάνδαλα και δυσωδία παντού.
Φυσικά, κανείς δεν θα ξεχάσει πώς… άδειασε εκείνους που είχε… παραμυθιάσει ότι θα προωθούσε για διαδόχους του, όταν προτίμησε να παραδώσει το ΠΑΣΟΚ ως “θαμπό δαχτυλίδι” στον τελευταίο των Παπανδρέου. Ούτε αργότερα, την εσωκομματική αντιπολίτευση και τις… πιρουέτες με τις ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Μια ζωή διχαστικός… Μέχρι και σήμερα, όταν κάποιος θα έπρεπε να του συστήσει να αφήσει να ξεχαστούν οι σκοτεινές μέρες της διακυβέρνησής του.


 ysterografa.gr