Από τη σκλαβιά των δεσμών του κρατισμού στον ούριο άνεμο του κοινωνικού φιλελευθερισμού!..

Ασφαλώς, οι νυν κυβερνώντες - που στήριξαν, εν
πολλοίς, την πολιτική τους ανέλιξη στην πιο ευφάνταστη και πολυμήχανη προπαγάνδα των μεταπολιτευτικών χρόνων - αποφεύγουν κάθε είδους συζήτηση περί ελευθερίας. Ενδεικτικό, άλλωστε, είναι το γεγονός πως η συγκεκριμένη λέξη δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ, στην πολιτική της μορφή, από εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο!..
Αυτό συμβαίνει γιατί εμπεριέχεται στη λέξη ''φιλελευθερισμός'', που αποτελεί τον απόλυτο εχθρό της Αριστεράς και εκπροσωπείται στη Βουλή από τον Αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη.
Έτσι εξηγούνται οι κλιμακούμενες αντιδράσεις οργής - μετά από κάθε ομιλία ή συνέντευξή του - εκ μέρους της ''Κυβερνώσας Αριστεράς'', των ΜΜΕ που τη στηρίζουν, και των οσφυοκαμπτών της λαϊκιστικής Δεξιάς (μέσα και έξω απ' την κυβέρνηση Τσίπρα), οι οποίοι παίζουν το ρόλο της βακτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του.
Ναι, οι Μαδουρολάγνοι της κυβέρνησης τρέμουν δυο πράγματα αυτήν τη στιγμή: το πρώτο και κυριότερο είναι η απώλεια της εξουσίας και το δεύτερο η επικράτηση και εφαρμογή φιλελεύθερων πολιτικών, που θα λύτρωναν τη δέσμια στις σοσιαλδημοκρατικές και αριστερές ιδεοληψίες ελληνική κοινωνία και θα έδιναν ένα τέλος στην κυριαρχία του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, που άνθιζε και επί Νέας Δημοκρατίας, όταν έκοβαν κι έραβαν οι λαϊκιστές της Δεξιάς...
Όσοι λοιπόν αναρωτιόσασταν μέχρι τώρα για το τι συνδέει τους Λαϊκοδεξιούς με τους Αριστερούς ώστε να έλκονται ιδεολογικά μεταξύ τους και να έχει μια μερίδα των πρώτων αγαστή συνεργασία με τους δεύτερους, νομίζω πως η απάντηση κρύβεται στην προσφιλή και στους δυο λέξη: ''κρατισμός''.
Απέναντι σ' αυτόν και τις παρωχημένες αντιλήψεις του που θέλουν τους πολίτες εξαρτημένους από το κράτος και όχι αυτοκαθοριζόμενους, όπως οι ελεύθεροι άνθρωποι, υψώνεται ως αντίπαλο δέος ο ''φιλελευθερισμός'', που θέλει τους πολίτες να καθορίζονται απ' τη δική τους κρίση και βούληση και να μην εξαρτώνται από τους επώνυμους ή ανώνυμους κρατικούς παράγοντες της κοινωνικής ζωής...
''Ο εχθρός της ελευθερίας'', λένε με νόημα οι φιλελεύθεροι, ''είναι η εξάρτηση του ανθρώπου'' - στην προκείμενη περίπτωση εξάρτηση από το κράτος - και γίνεται τόσο βαρύτερη αυτή, όσο πολλαπλασιάζονται οι ανάγκες του...''
Αυτήν ακριβώς την εξάρτηση θέλει να σταματήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν θα γίνει πρωθυπουργός. Γι' αυτό και στρέφει ευθύβολα βέλη κατά του αριστερού τυχοδιωκτισμού, που με δέλεαρ την εξουσία έχει συμπαρασύρει αρκετούς κρατιστές της λαϊκιστικής Δεξιάς και πολλούς περισσότερους Πασόκους νεόπλουτους, οι οποίοι πλήρωσαν ακριβό ''εισιτήριο'' για να μπουν στον σκληρό πυρήνα της Νομενκλατούρας του ΣΥΡΙΖΑ, αφού αποκαθάρησαν πρώτα εμβαπτιζόμενοι στην αριστερή ''κολυμβήθρα του Σιλωάμ''...
Είναι ηλίου φαεινότερο, ως εκ τούτου, ότι το κράτος - πατερούλης (το πατερναλιστικό κράτος) είναι το σημείο τομής μεταξύ της Αριστεράς και της λαϊκιστικής Δεξιάς. Κι αυτό το είχε αντιληφθεί πρώτος ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αλλά δεν είχε τις προϋποθέσεις για να κάνει τη ρήξη με το κρατικοδίαιτο κατεστημένο, δεδομένου ότι είχε να αντιπαλέψει τότε μ' έναν πρωτόγνωρο κρατισμό που βρήκε στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου τον ιδανικό εκφραστή του...
Εκείνο το μεγαλόπνοο πρόγραμμα του πατέρα του για αποτίναξη του ζυγού που κρατάει δεμένους τους πολίτες, την οικονομία και την αγορά στο άρμα του κράτους και το δίχτυ των πολυειδών μηχανισμών του, φιλοδοξεί να φέρει σε πέρας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την ανάληψη των καθηκόντων του.
Με τον τρόπο αυτό ευελπιστεί πως θα απαγκιστρώσει πολύ κόσμο απ' τους δεσμούς υποτέλειας και ετεροκαθορισμού από τον δημόσιο και θα ''αναγκάσει'' τους πολίτες να είναι ελεύθεροι μέσα στην αυτοτέλειά και τον αυτοκαθορισμό τους, βάζοντας ταυτόχρονα τέλος σε μια μόνιμη εστία διαφθοράς λόγω της ψηφοθηρικής συναλλαγής πολιτών και κράτους.
Θα μου έλεγε πιθανόν στο σημείο αυτό κάποιος, με... φιλοσοφική διάθεση, πως ''δε γίνεται ο άνθρωπος ούτε πλήρως να ελευθερωθεί ούτε πλήρως να (υπο)δουλωθεί... Κι ότι είμαστε, λίγο πολύ, όλοι ελεύθεροι μέσα στη δουλεία μας και δούλοι μέσα στην ελευθερία μας''...
Θα συμφωνούσα μαζί του, από φιλοσοφικής άποψης, εφόσον η ελευθερία των πολιτών καθιερώνεται και διασφαλίζεται με τους κανόνες του Δικαίου και δεν επαφίεται στη βούληση του ενός και του άλλου, που μπορεί να φτάσει τα όρια της ασυδοσίας και της αναρχίας (πράγμα το οποίο αντιβαίνει στην έννοια της Δημοκρατίας, όπου η ελευθερία των πολιτών δεν επιτρέπεται να είναι ανεξέλεγκτη...).
Όμως δε μιλάμε τώρα σε φιλοσοφικό επίπεδο, αλλά σε πολιτικό. Κι από αυτήν την άποψη, στα φιλελεύθερα πολιτικά καθεστώτα, ''είμαστε νομικά και κοινωνικά ελεύθεροι στις αποφάσεις και τις πράξεις μας, έστω και στον περιορισμένο βαθμό που μας παρέχεται από το Δίκαιο ο αυτοκαθορισμός...''
Ας επανέλθουμε όμως στη φιλοδοξία του Κυριάκου Μητσοτάκη να ''παίξει'' με φιλελεύθερους όρους ως πρωθυπουργός, για να δώσει ώθηση στην οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας, κάτι που ήταν και όνειρο του πατέρα του... Τώρα θα ρωτούσε κανείς εύλογα, γιατί ό,τι δεν τόλμησε να κάνει με την παντοδυναμία του 47 ο πατήρ Μητσοτάκης θα τα κάνει ο υιός με το... 37, στην καλύτερη περίπτωση;
Η απάντηση στην ερώτηση είναι απλή: γιατί σήμερα η ελληνική κοινωνία βλέπει με διαφορετικά μάτια τον φιλελευθερισμό από τότε, καθώς προηγήθηκε η φορολογική λαίλαπα του κ. Τσίπρα, που έκανε τον κόσμο να αντιληφθεί ότι ''η υπερφορολόγηση είναι εχθρός της ανάπτυξης • το δε κράτος είναι ένας δυνάστης, πράγμα που σημαίνει ότι η δική του ευημερία περνάει μέσα από τον βαθμό ελευθερίας στην οικονομία και τα ατομικά δικαιώματα'' Κι αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι ό,τι χειρότερο για την Αριστερά και την λαϊκιστική Δεξιά, γιατί θα χάσουν τη μόνιμη πελατεία τους...
Σ' αυτό το σημείο, ωστόσο, θα μπορούσα να ομολογήσω με ειλικρίνεια ότι ναι μεν η στάση του κ. Μητσοτάκη είναι καταφανώς απορριπτική του κρατισμού (τον οποίον υπεράσπιζαν, εκτός απ' τους Αριστερούς και τους Σοσιαλδημοκράτες, και οι εκπρόσωποι της Λαϊκής Δεξιάς προ του 1974), όμως αυτή δεν επαναλαμβάνεται απλά και ξεκάθαρα σαν ιδεολογικό στίγμα του κόμματος.
Κι αυτός είναι ο λόγος, όπως πιστεύω, που δίνει το δικαίωμα στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα δεξιότερα της Ν.Δ κόμματα και μορφώματα να αποδίδουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη χαρακτηρισμούς όπως: νεο-φιλελεύθερος, άκρατος καπιταλιστής κλπ., τη στιγμή που το κόμμα του εκφράζει - κατά τον Αντώνη Σαμαρά - τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, που ''έχει σαν στόχοτην απελευθέρωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, ενώ ταυτόχρονα - ως κοινωνικός - παραπέμπει στη διαφύλαξη του κοινωνικού κράτους και λειτουργεί σαν ασπίδα προστασίας των πολιτών''.
Τι μας λέει, με άλλα λόγια, ο εκπρόσωπος της πατριωτικής Δεξιάς στην Ν.Δ, σε πλήρη ταύτιση με τον ''μεσαιοχωρίτη'' Κώστα Καραμανλή και τον φιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη: Ότι άσχετα από τις ταμπέλες, ''η ΝΔ είναι κόμμα λαϊκό όχι ταξικό. Απευθύνεται στους πολίτες κάθε κοινωνικής κατηγορίας και θέσης και εκφράζει τις ανάγκες τους φόβους και τις φιλοδοξίες της κοινωνίας''.
Όσο για τους λόγους που σήκωσαν και σηκώνουν τόσο πολύ σκόνη οι πολιτικοί αντίπαλοι της φιλελεύθερης παράταξης για να θολώσουν το μήνυμά της και το μήνυμα του αρχηγού της, αυτούς ψάξτε να τους βρείτε στην απήχηση που έχει ο ίδιος στον χώρο του Κέντρου, κάτι που προκαλεί αναταράξεις σε μικρότερα κόμματα
( πχ. ΠΑΣΟΚ, ''Ένωση Κεντρώων''...) και, προπάντων, στον ΣΥΡΙΖΑ (ως κόμμα εξουσίας), υπό τον φόβο ότι θα ''λεηλατήσει'' τον χώρο του Κέντρου.
Και μπορεί να το κάνει αυτό ο Κυριάκος!.. Είναι ικανός να το κάνει!.. Αυτή είναι άλλωστε η φιλοδοξία του: να αναδειχθεί ως ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού στην Ν.Δ. Κι αν πετύχει να εφαρμόσει με επιτυχία την πολιτική του, θα έχει καταφέρει να παγιωθεί στη συνείδηση όλων το ιδεολογικό στίγμα της, που μέχρι τώρα είχε περιεχόμενο μόνο θεωρητικό.
Έχοντας τη στόχευση αυτή κατά νου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει να επιχειρεί την περαιτέρω διεύρυνση του κόμματός του προς το Κέντρο και την Κεντροαριστερά. Με τον τρόπο αυτό ευελπιστεί πως η Ν.Δ θα έχει ευρύτερη απήχηση ως φιλελεύθερο κόμμα, αφού θα κάνει πράξη την απελευθέρωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και την αλλαγή παραγωγικού μοντέλου.
Επιπλέον, ευελπιστεί να αναδείξει και το κοινωνικό πρόσωπο του κόμματός του, που θα αποβλέπει στη διαφύλαξη του κοινωνικού κράτους, το οποίο θα λειτουργεί σαν ασπίδα προστασίας των πολιτών όλων των κοινωνικών στρωμάτων.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Ν.Δ είναι λαϊκό κι όχι ταξικό κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και, ως εκ τούτου, απευθύνεται στους πολίτες όλων των κοινωνικών κατηγοριών και θέσεων. Εκφράζει, μ' άλλα λόγια, τις ανάγκες, τους φόβους και τις φιλοδοξίες της κοινωνίας...
Επειδή όμως ''Αρχή άνδρα δείκνυσι'', δε μένει παρά να περιμένουμε με συγκρατημένη αισιοδοξία την εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη από τον κύριο Μητσοτάκη, όταν διαδεχθεί τον κ. Τσίπρα, γιατί έχει εμπεδωθεί δικαιολογημένα η αντίληψη ότι ο συνδυασμός θεωρίας και πράξης παρουσιάζει σοβαρές δυσκολίες και στην πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η πιθανή άνοδός του στην πρωθυπουργία θα στείλει το σήμα στις ξένες και εγχώριες αγορές για την αλλαγή της οικονομικής πολιτικής της χώρας, η οποία θα προσπαθήσει να απελευθερωθεί απ' τα δεσμά του κρατισμού και να ανοίξει πανιά για να κατακτήσει τον κοινωνικό φιλελευθερισμό της...


 http://www.antinews.gr