Εν έτει 2019, το πρώτο άνευ Καμμένου και τελευταίο της Συριζαϊκής τετραετίας Πάσχα βρίσκει το Άγιο Φως να καίει όσο έκαιγε πάντοτε τον εγκέφαλο αυτών που αρνούνται την υποταγή στη μονοκούκι θεοκρατία
Είναι, ίσως, η πιο απτή απόδειξη ότι η Ελλάδα ζει ακόμη κάποιου είδους μεσαίωνα:
το ‘Αγιο Φως μεταφέρεται από την Ιερουσαλήμ με ειδική πτήση πληρωμένη
από τον κουμπαρά του χρεοκοπημένου κράτους μας και γίνεται δεκτό με
τιμές αρχηγού κράτους.
Αν και, υποθέτω, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει η διαιώνιση του εθίμου. Ποιος είναι αρχηγός του κυρίαρχου και ανάδελφου ελληνικού κράτους, αν όχι η παντοκυρίαρχη Εκκλησία;
Πριν από 5 χρόνια, όταν το Ποτάμι ήταν ακόμη νεοσύστατο κόμμα και παρίστανε τη νέα μεγάλη ελπίδα του έθνους, ένας από τους ουκ ολίγους διανοούμενους που αρχικά το προσεταιρίστηκαν, ο Νίκος Δήμου, βγήκε στις στέγες και φώναξε δημόσια αυτό που οι λιγότερο ευλαβείς Έλληνες έλεγαν από μέσα τους.
«Οσο πλησιάζει το Πάσχα και σκέπτομαι πως πάλι θα ξοδέψουμε χρήματα για να φέρουμε το (δήθεν) Άγιο Φως και να το υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, γίνομαι εμμανής αντικληρικός. Και υποθέτω πως το ίδιο θα γινόταν και ο Ιησούς, που από ότι ξέρουμε, δεν πίστευε σε ειδωλολατρικά σύμβολα –και μάλλον θα μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς», έγραψε ο εξαίρετος Δήμου στο Protagon.
Nόμιζε, ο αφελής, ότι έσπερνε σε εύφορο έδαφος. Ότι ο διαφωτισμός είχε φτάσει και στην ψωροκώσταινα.
Πριν ακόμη ανάψει τις μηχανές του το τσάρτερ για το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν, ο Σταύρος Θεοδωράκης διέλυσε τις αυταπάτες αδειάζοντας τον όψιμο συνοδοιπόρο του: «Οι πολιτικοί δεν πρέπει να παίζουν με το θρησκευτικό αίσθημα του λαού», κήρυξε ο δημοσιογράφος που έγινε πολιτικός.
Και αποδέχθηκε, με εκκωφαντική σιωπή, την παραίτηση που αμέσως υπέβαλε ο συγγραφέας. Άλλο Ποτάμι, άλλο Ιορδάνης ποταμός.
Αλλά ο ασκός του Αιόλου είχε ήδη ανοίξει.Τη σκυτάλη παρέλαβε -ποιος άλλος;- ο Αμβρόσιος.
Με ένα από τα συνηθισμένα του κηρύγματα αγάπης και ομόνοιας, ο αγλαός μητροπολίτης Καλαβρύτων ζήτησε την αφορισμό του Νίκου Δήμου, αποκαλώντας τον «ανθρωπάκι», «αθεόφοβο» και «ασεβέστατο».
Η βροχή της αμβρόσιας χολής συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και σε άπταιστα χρυσαυγίτικα: «Ο καθένας μας, της ευκαιρίας δοθείσης, βγάζει αυτό, που έχει μέσα του! Έτσι, λοιπόν, ο σκύλος γαυγίζει! Ο γάϊδαρος γκαρίζει! Ο βάτραχος κράζει κοάξ-κοάξ! Και ο άθεος βγάζει πρός τά έξω τη σαπίλα της ψυχής του!»
Κοπλιμέντα, βεβαίως, τα παραπάνω, όταν προέρχονται από κάποιον σαν τον Αμβρόσιο. Έτσι δεν είναι, κύριε Κουρουμπλή μου;
Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο Αμβρόσιος, ούτε φυσικά ο Θεοδωράκης. Άλλωστε, το 2014 είχαμε για πρωθυπουργό τον πεφωτισμένο και θεοσεβούμενο Αντώνη Σαμαρά, που δεν ανεχόταν μύγα στη λαμπάδα του.
Το πρόβλημα είναι η μετέπειτα κυβέρνηση της Αριστεράς, που εκλέχτηκε για να ξορκίσει τον σκοταδισμό και να φυσήξει αεράκι προόδου στο πρόσωπο ενός λαού λοβοτομημένου από τις δεκαετίες της αμορφωσιάς και του δόγματος πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
«Όσο είμαστε εμείς κυβέρνηση, το Άγιο Φως θα το υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους», ξεσπάθωσε ο Πάνος Καμμένος, περιστοιχισμένος από ρασοφόρους, όταν κάποιοι βουλευτές του ΣυΡιΖα (Μ.Μπαλαούρας, Χρ.Καραγιαννίδης, Κ.Μπάρκας) τόλμησαν να επαναφέρουν το θέμα το 2017.
«Όσο είμαστε εμείς κυβέρνηση»! Η επίκτητη θρασύτητα του 3,69 τοις εκατό.
Κρατώντας όχι τον παπά αλλά τον πρωθυπουργό από τα αποτέτοια, ο τότε πανίσχυρος οιονεί αντιπρόεδρος χάραζε τις γκριζοκόκκινες γραμμές του και αντιστεκόταν σθεναρά σε οποιαδήποτε απόπειρα εκσυγχρονισμού του μεσαιωνικού κράτους.
Η έκβαση του Μακεδονικού απέδειξε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρειαζόταν τον Καμμένο τόσο όσο νόμιζε. Απέδειξε, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος όσο ισχυρίζονται οι περί αυτόν φοβικοί και ηττοπαθείς.
Μπορεί να το πληρώσει στις κάλπες του Μαΐου και του Οκτωβρίου. Μπορεί και όχι. Ίσως να βγουν λιγότεροι οι ψηφοφόροι του, αλλά θα είναι σίγουρα καλύτεροι.
Εν έτει 2019, το πρώτο άνευ Καμμένου και τελευταίο της Συριζαϊκής τετραετίας Πάσχα βρίσκει το Άγιο Φως να καίει όσο έκαιγε πάντοτε τον εγκέφαλο αυτών που αρνούνται την υποταγή στη μονοκούκι θεοκρατία.
Πάλι με δικά μας έξοδα θα πάει το αεροπλάνο στο Ισραήλ, πάλι ως αρχηγό κράτους θα υποδεχθούμε τον πυρσό που λαμπαδιάζει μόνος του, πάλι επίσημη πολιτική θα είναι η αναστάσιμη μαγειρίτσα.
Αφού σύμφωνα με τις έρευνες το 40% του περιούσιου ελληνικού λαού πιστεύει στο θείο θαύμα της αυτοανάφλεξης, δεν μπορεί, αλήθεια θα είναι. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Ποιος είμαι εγώ ο άθεος, ο ασεβής, ο ανθρωπάκος, ο σάπιος, για να πάω κόντρα; Ο Δήμου ή ο Μπαλαούρας;
Πληρώστε λοιπόν τους μισθούς των παπάδων, δώστε τον οβολό σας για την αποπεράτωση του αποπερατωμένου ιερού λαού, ρίξτε καμιά χριστοπαναγία στους αλλόθρησκους, φουλάρετε το σιδερένιο πουλί με κηροζίνη, ανάψτε τα κεριά σας με υπόκρουση εμβατήρια και μην αυθαδιάζετε, γιατί μπορεί να σας αφορίσουν.
Όταν επιτέλους έρθει η Αριστερά στα πράγματα, ίσως σταματήσουν αυτές οι ανορθογραφίες.
https://www.koutipandoras.gr
Αν και, υποθέτω, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει η διαιώνιση του εθίμου. Ποιος είναι αρχηγός του κυρίαρχου και ανάδελφου ελληνικού κράτους, αν όχι η παντοκυρίαρχη Εκκλησία;
Πριν από 5 χρόνια, όταν το Ποτάμι ήταν ακόμη νεοσύστατο κόμμα και παρίστανε τη νέα μεγάλη ελπίδα του έθνους, ένας από τους ουκ ολίγους διανοούμενους που αρχικά το προσεταιρίστηκαν, ο Νίκος Δήμου, βγήκε στις στέγες και φώναξε δημόσια αυτό που οι λιγότερο ευλαβείς Έλληνες έλεγαν από μέσα τους.
«Οσο πλησιάζει το Πάσχα και σκέπτομαι πως πάλι θα ξοδέψουμε χρήματα για να φέρουμε το (δήθεν) Άγιο Φως και να το υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, γίνομαι εμμανής αντικληρικός. Και υποθέτω πως το ίδιο θα γινόταν και ο Ιησούς, που από ότι ξέρουμε, δεν πίστευε σε ειδωλολατρικά σύμβολα –και μάλλον θα μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς», έγραψε ο εξαίρετος Δήμου στο Protagon.
Nόμιζε, ο αφελής, ότι έσπερνε σε εύφορο έδαφος. Ότι ο διαφωτισμός είχε φτάσει και στην ψωροκώσταινα.
Πριν ακόμη ανάψει τις μηχανές του το τσάρτερ για το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν, ο Σταύρος Θεοδωράκης διέλυσε τις αυταπάτες αδειάζοντας τον όψιμο συνοδοιπόρο του: «Οι πολιτικοί δεν πρέπει να παίζουν με το θρησκευτικό αίσθημα του λαού», κήρυξε ο δημοσιογράφος που έγινε πολιτικός.
Και αποδέχθηκε, με εκκωφαντική σιωπή, την παραίτηση που αμέσως υπέβαλε ο συγγραφέας. Άλλο Ποτάμι, άλλο Ιορδάνης ποταμός.
Αλλά ο ασκός του Αιόλου είχε ήδη ανοίξει.Τη σκυτάλη παρέλαβε -ποιος άλλος;- ο Αμβρόσιος.
Με ένα από τα συνηθισμένα του κηρύγματα αγάπης και ομόνοιας, ο αγλαός μητροπολίτης Καλαβρύτων ζήτησε την αφορισμό του Νίκου Δήμου, αποκαλώντας τον «ανθρωπάκι», «αθεόφοβο» και «ασεβέστατο».
Η βροχή της αμβρόσιας χολής συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και σε άπταιστα χρυσαυγίτικα: «Ο καθένας μας, της ευκαιρίας δοθείσης, βγάζει αυτό, που έχει μέσα του! Έτσι, λοιπόν, ο σκύλος γαυγίζει! Ο γάϊδαρος γκαρίζει! Ο βάτραχος κράζει κοάξ-κοάξ! Και ο άθεος βγάζει πρός τά έξω τη σαπίλα της ψυχής του!»
Κοπλιμέντα, βεβαίως, τα παραπάνω, όταν προέρχονται από κάποιον σαν τον Αμβρόσιο. Έτσι δεν είναι, κύριε Κουρουμπλή μου;
Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο Αμβρόσιος, ούτε φυσικά ο Θεοδωράκης. Άλλωστε, το 2014 είχαμε για πρωθυπουργό τον πεφωτισμένο και θεοσεβούμενο Αντώνη Σαμαρά, που δεν ανεχόταν μύγα στη λαμπάδα του.
Το πρόβλημα είναι η μετέπειτα κυβέρνηση της Αριστεράς, που εκλέχτηκε για να ξορκίσει τον σκοταδισμό και να φυσήξει αεράκι προόδου στο πρόσωπο ενός λαού λοβοτομημένου από τις δεκαετίες της αμορφωσιάς και του δόγματος πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
«Όσο είμαστε εμείς κυβέρνηση, το Άγιο Φως θα το υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους», ξεσπάθωσε ο Πάνος Καμμένος, περιστοιχισμένος από ρασοφόρους, όταν κάποιοι βουλευτές του ΣυΡιΖα (Μ.Μπαλαούρας, Χρ.Καραγιαννίδης, Κ.Μπάρκας) τόλμησαν να επαναφέρουν το θέμα το 2017.
«Όσο είμαστε εμείς κυβέρνηση»! Η επίκτητη θρασύτητα του 3,69 τοις εκατό.
Κρατώντας όχι τον παπά αλλά τον πρωθυπουργό από τα αποτέτοια, ο τότε πανίσχυρος οιονεί αντιπρόεδρος χάραζε τις γκριζοκόκκινες γραμμές του και αντιστεκόταν σθεναρά σε οποιαδήποτε απόπειρα εκσυγχρονισμού του μεσαιωνικού κράτους.
Η έκβαση του Μακεδονικού απέδειξε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρειαζόταν τον Καμμένο τόσο όσο νόμιζε. Απέδειξε, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος όσο ισχυρίζονται οι περί αυτόν φοβικοί και ηττοπαθείς.
Μπορεί να το πληρώσει στις κάλπες του Μαΐου και του Οκτωβρίου. Μπορεί και όχι. Ίσως να βγουν λιγότεροι οι ψηφοφόροι του, αλλά θα είναι σίγουρα καλύτεροι.
Εν έτει 2019, το πρώτο άνευ Καμμένου και τελευταίο της Συριζαϊκής τετραετίας Πάσχα βρίσκει το Άγιο Φως να καίει όσο έκαιγε πάντοτε τον εγκέφαλο αυτών που αρνούνται την υποταγή στη μονοκούκι θεοκρατία.
Πάλι με δικά μας έξοδα θα πάει το αεροπλάνο στο Ισραήλ, πάλι ως αρχηγό κράτους θα υποδεχθούμε τον πυρσό που λαμπαδιάζει μόνος του, πάλι επίσημη πολιτική θα είναι η αναστάσιμη μαγειρίτσα.
Αφού σύμφωνα με τις έρευνες το 40% του περιούσιου ελληνικού λαού πιστεύει στο θείο θαύμα της αυτοανάφλεξης, δεν μπορεί, αλήθεια θα είναι. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Ποιος είμαι εγώ ο άθεος, ο ασεβής, ο ανθρωπάκος, ο σάπιος, για να πάω κόντρα; Ο Δήμου ή ο Μπαλαούρας;
Πληρώστε λοιπόν τους μισθούς των παπάδων, δώστε τον οβολό σας για την αποπεράτωση του αποπερατωμένου ιερού λαού, ρίξτε καμιά χριστοπαναγία στους αλλόθρησκους, φουλάρετε το σιδερένιο πουλί με κηροζίνη, ανάψτε τα κεριά σας με υπόκρουση εμβατήρια και μην αυθαδιάζετε, γιατί μπορεί να σας αφορίσουν.
Όταν επιτέλους έρθει η Αριστερά στα πράγματα, ίσως σταματήσουν αυτές οι ανορθογραφίες.
https://www.koutipandoras.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.