Ας τελειώνουμε, επιτέλους, με την καπηλεία του πατριωτισμού από την Άκρα Δεξιά...

Λίγοι γνωρίζουν σήμερα πως ο όρος
''Παγκοσμιοποίηση'' δεν είναι καινούριος, αφού πρωτοχρησιμοποιήθηκε στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τον Θήοντορ Λέβιτ, έναν Γερμανοεβραίο μετανάστη στις ΗΠΑ, που έγινε αργότερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και ευρύτερα γνωστός ως ''ο γκουρού του μάρκετινγκ''.
Το μήνυμά του ήταν απλό: ''Εφόσον η νέα τεχνολογία μπορεί να επεκτείνει την επιρροή των ΜΜΕ και να ελαττώσει το κόστος της επικοινωνίας, τότε ο κόσμος μικραίνει''. Αυτό, φυσικά, οδήγησε στη σταδιακή εξαέρωση των παρωχημένων πολυεθνικών εταιρειών, κάτω απ' το βάρος των παγκοσμίων ομίλων που δημιουργήθηκαν (CocaCola,McDonald's,WaltDisney).
Αποτέλεσμα της επικράτησης των ομίλων ήταν η προσφορά των ίδιων προϊόντων, με τον ίδιο τρόπο, σ' όλο τον κόσμο!.., αφού - κατά τον Λέβιτ - οι ανάγκες και οι επιθυμίες των ανθρώπων είχαν εξομοιωθεί αμετάκλητα. Η μετατροπή της Υφηλίου σε μια ανθρώπινη κοινότητα ήταν, πλέον, γεγονός!..
Επειδή όμως κάθε δράση προκαλεί και αντίδραση, η παραπάνω επενδυτική τάση άρχισε να αναστρέφεται και ο κόσμος ν' αναζητά περισσότερη κυριαρχία στον δικό του τόπο, γιατί ένιωθε πως έτσι προστάτευε παράλληλα και την πολιτιστική του ταυτότητα η οποία είχε αποχρωματιστεί απ' τον οικουμενικό χαρακτήρα της Παγκοσμιοποίησης, που μετέτρεπε σε καταναλωτικές μάζες τους ανθρώπους και τους λαούς εξαναγκάζοντάς τους να τυποποιηθούν και να χάσουν την ιδιαιτερότητά τους.
Παρόμοια πίεση δέχονταν και οι εθνικές παραδόσεις, που απειλούνταν με εξουθένωση την ίδια στιγμή που παρατηρείτο μια γενικευμένη συρρίκνωση της πανανθρώπινης συνείδησης, εξαιτίας του διεθνιστικού αποχρωματισμού της ιδιαιτερότητας των λαών. Αυτός ο αποχρωματισμός γέννησε το όραμα της μετακουλτούρας, που επιζητούσε εναγωνίως να φύγει απ' την τυραννία της ισοπέδωσης την οποία επέφερε η Παγκοσμιοποίηση.
Η τάση φυγής των ανθρώπων που αρνούνταν να υπακούσουν στα ίδια διεθνή στερεότυπα, να αντιδρούν και να συμπεριφέρονται πανομοιότυπα, έφτασε προοδευτικά σε εκρηκτικά επίπεδα, τα οποία παραπέμπουν στον εφιαλτικό κόσμο του Όργουελ (''Η Φάρμα των Ζώων''), ο οποίος οδηγεί τελικά στον παραλογισμό και σ' έναν ανεξέλεγκτο υποκειμενισμό.
Ωθούμενοι με τον τρόπο αυτό απ' το αρνητικό πνεύμα της Παγκοσμιοποίησης και του Διεθνισμού / Οικουμενισμού, οι άνθρωποι και οι λαοί άρχισαν να εκδηλώνουν έναν άκρατο εθνικισμό, που είχε ξεσπάσματα μισαλλοδοξίας πάνω στον παροξυσμό της κρίσης ταυτότητας. Κατά τον συγγραφέα Κώστα Μιχαηλίδη, ''αυτός ο μισαλλόδοξος εθνικισμός είναι η αρρωστημένη πλευρά μιας καταπιεσμένης ταυτότητας, με ρίζες πνευματικές και οικονομικές, που αντεκδικείται''.
Χωρίς το επίθετο (μισαλλόδοξος) ωστόσο να τον προσδιορίζει, ο εθνικισμός είναι κι αυτός ένα είδος πατριωτισμού, που ξεχωρίζει όμως από τον δεύτερο σε κάποια πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά του τα οποία έχουν να κάνουν με τις σοβινιστικές αντιλήψεις του εθνικισμού.
Αυτές ενισχύουν τον συλλογικό ναρκισσισμό ενός έθνους και του δίνουν μια αίσθηση υπεροχής έναντι των άλλων. Κοντά στον ναρκισσισμό έρχονται να προστεθούν και άλλα χαρακτηριστικά των εκτός φυσιολογικών ορίων εθνικισμού, όπως η ύπαρξη στερεοτύπων και προκαταλήψεων, οι πάσης φύσεως ρατσισμοί και διακρίσεις, οι επεκτατικές διαθέσεις που προσκρούουν σε ζωτικά συμφέροντα άλλων, η εκμετάλλευση της διάστασης μεταξύ αδικούντων και αδικουμένων, ο αντισημιτισμός και η αντιμεταναστευτική πολιτική με όρους ναζιστικής βίας.
Με ποια όμως δικαιολογία τα κάνουν αυτά οι εκφραστές του ακραίου εθνικισμού; Τα κάνουν με το επιχείρημα της απώλειας εθνικής ταυτότητας, του φόβου αλλοίωσης της πολιτιστικής ταυτότητας των χωρών τους από τις συνήθειες, τις θρησκευτικές δοξασίες και τις παραδόσεις που κουβαλούν μαζί τους οι μετανάστες.
Εν πρώτοις ακούγεται λογικό αυτό, θα έλεγε κάποιος. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, θα διαπίστωνε ότι δημιουργεί ισχυρές συγκινησιακές αντιθέσεις κι ένα αίσθημα φόβου στην κοινωνία, βεβαρημένο από το γνωστό ''Πας μη Έλλην βάρβαρος''.
Αν μάλιστα στα χαρακτηριστικά αυτά προσθέσουμε την εγωιστική υπερβολή, τον ακραίο φανατισμό, τον απομονωτισμό, την καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων και την εξαφάνιση βασικών αξιών της ζωής, θα καταλάβουμε πόσο μακράν κείται ο εθνικισμός από τον άδολο πατριωτισμό, την φιλοπατρία, την αγνή αγάπη για την πατρίδα!..
Υπάρχουν ωστόσο πολλοί (προερχόμενοι απ' την Αριστερά) που ταυτίζουν ηθελημένα τους δυο όρους, εθνικισμός-εθνισμός (πατριωτισμός) για κομματικούς καθαρά λόγους. Και λέω ''ηθελημένα'' γιατί γνωρίζουν ότι εν τη γενέσει του ο όρος ''εθνικισμός'' ήταν ταυτισμένος παγκόσμια με τον ''πατριωτισμό'', άλλο αν διολίσθησε στην πορεία.
Γνωρίζουν, επίσης, ότι πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1789 από τον αντι-ιακωβίνο παπά Ωγκυστέν Μπαρουέλ στο έργο του ''Αναμνήσεις στη συμβολή της ιστορίας του Ιακωβινισμού''. Ως τη χρονιά αυτή (Γαλλική Επανάσταση 1789), εθνικισμός και πατριωτισμός ήταν ένα, με βάση δυο βασικές αρχές, την κοινή ιστορία μιας κοινωνικής ομάδας και τη βούληση των ανθρώπων αυτής να συνεχίσουν να ζουν μαζί''.
Αρκετά αργότερα ωστόσο, το 1882, ο εθνικισμός παρουσιάστηκε διαφοροποιημένος ως έννοια απ' τον πατριωτισμό. Αυτήν την εμφάνισή του σε δυο όψεις την εισηγήθηκε ουσιαστικά ο Γάλλος φιλέλληνας του 19ου αι. Ερνέστο Ρενάν (''Προσευχή κάτω από την Ακρόπολη) σε μια διάλεξή του με θέμα ''Τι είναι Έθνος''.
Από εκείνη τη μέρα κι ύστερα ο εθνικισμός απόκτησε πολιτικό περιεχόμενο και εμφανιζόταν, πλέον, με δύο όψεις. Η πρώτη, που διαμορφώθηκε σε υγιές ιστορικό σύνολο και δεν ήταν ούτε προβληματική ούτε επικίνδυνη, στηριζόταν στις αρχές που αποτελούσαν το τρίπτυχο της Γαλλικής Επανάστασης (ελευθερία-ισότητα-αδελφοσύνη) και υπερασπίζονταν τα δικαιώματα και την ελευθερία των πολιτών μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, στο πλαίσιο της λαϊκής κυριαρχίας.
Μέσα σ' αυτό το ιστορικό και ιδεολογικό πλαίσιο οικοδομήθηκε η Δημοκρατία, η Ελευθερία και η Κοινωνική Δικαιοσύνη, αρετές και αξίες προγονικές, που έμειναν αναλλοίωτες μέσα στον χρόνο. Με βάση τις αξίες αυτές διαμορφώθηκε, ''ζυμώθηκε'' η εθνική συνείδηση στα Νεότερα Εθνικά κράτη.
Έννοιες όπως η αυτοδιάθεση των λαών, η αυτονομία, η ανεξαρτησία ήταν σε ημερήσια διάταξη και γαλούχησαν γενιές και γενιές γνησίων πατριωτών, που δεν είχαν καμιά σχέση με το απεχθές πρόσωπο του εθνικισμού της δεύτερης όψης.
Αυτή η τελευταία είναι η αποκρουστική που καλλιεργήθηκε στο γόνιμο έδαφος του φασισμού, του ρατσισμού, των γενοκτονιών και της καταπολέμησης του διαφορετικού ανά τον κόσμο. Είναι η όψη του αίματος, που γέννησε τον Χιτλερικό Ναζισμό και μετάγγισε σαν δηλητήριο την καταστροφική διάσταση του εθνικισμού, που έχει απάνθρωπες καταλήξεις.
Αυτήν την ακραία μορφή εθνικισμού αντιπροσωπεύει σήμερα η Χρυσή Αυγή. Κρύβοντας την ιδεολογική αφετηρία της (που εκφράζεται από μισαλλοδοξία κατά των μεταναστών και κτηνώδη ρατσισμό, που παραπέμπει στους μιμητές του Χίτλερ, το κόμμα αυτό καπηλεύεται την φιλοπατρία των Ελλήνων και προβάλλεται σαν κύριος εκπρόσωπος του πατριωτισμού στην Ελλάδα (αν και ο τελευταίος δεν έχει καμιά ιδεολογική συγγένεια μ' αυτήν, αφού δεν έχει επιθετικές βλέψεις, ανέχεται το διαφορετικό, δεν διαπνέεται από φυλετικό μίσος, αλλά από αγνή αγάπη για την πατρίδα).
Αυτό που κάνει λέγεται καπηλεία, το να οικειοποιείται δηλαδή εσκεμμένα τις ιδέες και τα σύμβολα του πατριωτισμού για ψηφοθηρικούς λόγους κρύβοντας από τον λαό την αλήθεια, τα πραγματικά κίνητρα και τις διαθέσεις της οι οποίες διαπνέονται από το αξίωμα: ''Όποιος άνθρωπος ή λαός είναι διαφορετικός, πρέπει να τιμωρείται, να εξοντώνεται!..''
Με τα δεδομένα αυτά πρέπει να εξηγήσουμε στους παραπλανημένους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, που καταφεύγουν σ' αυτήν - ως επί το πλείστον - για λόγους εκδίκησης των κομμάτων που έχουν κυβερνήσει και κυβερνούν, πως η επιλογή τους είναι αντιδημοκρατική και με την ψήφο τους ενθαρρύνουν την φασιστική, μισαλλόδοξη, βίαιη και δακτυλοδεικτούμενη σ' όλη την Ευρώπη συμπεριφορά της, δημιουργώντας περαιτέρω προβλήματα στην Ελλάδα η οποία έχει υποστεί τα πάνδεινα απ' τον ιδεολογικό ''μέντορα'' της Χ.Α, τον Ναζισμό, στα χρόνια της Κατοχής...



 http://www.antinews.gr