Ήμουν στο τρίτο έτος του Πανεπιστημίου, όταν έγινα
κάτοχος ενός μικρού τότε Toyota Yaris. Η επιλογή ενός ιαπωνικού αυτοκινήτου ήταν καθαρά δική μου, στα επόμενα χρόνια με δικαίωσε απέναντι σε συγγενείς και φίλους, που είχαν άλλες προτιμήσεις.
Το «μικρό», όπως το λέγαμε όλοι, μεγάλωσε. Κι όταν,
πριν από λίγες ημέρες, είδα στην οθόνη
του τα χιλιόμετρα να έχουν φτάσει τις 300.000, σκέφτηκα ότι οφείλω να του κάνω
επιτέλους μια «γιορτή» για όσα μου προσέφερε.
300.000 χιλιόμετρα μαζί του σε δουλειές, σε ταξίδια,
σε διασκεδάσεις, σε χαρές και αγωνίες και ίσως και σε πίκρες , σε στιγμές
διαφυγής και σε στιγμές χαλάρωσης, συντροφιά μου και μέσο εξυπηρέτησης, με
έβγαλε ασπροπρόσωπο.
Το «μικρό», που μεγάλωσε, σκέφτηκα αρκετές φορές να
το δώσω, να το αντικαταστήσω με κάτι πιο σύγχρονο και μοντέρνο. Το δίλημμα
μεγάλο. Να αποκτήσω κάποιο καινούριο αλλά να κρατήσω και το «αυτοκινητάκι» των
φοιτητικών κι όχι μόνο χρόνων;
Τώρα, στη «δύση» της ζωής του εκτίμησα κάποια
στοιχεία του και κατέληξα ότι ένα Toyota Yaris δεν θα σε προδώσει ποτέ.
Κείμενο
: Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσιογράφος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.