Κέλλυ Βαλταδώρου : Ας σταματήσουμε πια την υποκρισία

Πριν κάποια χρονια (Οχι πολλα) ήρθε στο γραφείο μας

υπόθεση bullying. Bullying ΚΑΝΟΝΙΚΟ (Οχι πιτσιρίκια που μάλωσαν μεταξύ τους και είπαν και καμία κουβέντα παραπανίσια). BULLYING... Σκέτο.

Δυο γονείς που έκαναν τα ΠΑΝΤΑ (συναισθηματικά, πρακτικά, δικονομικά, διοικητικά κτλ) για την ψυχούλα του παιδιού τους, τρεις φίλοι που τους συμπαραστεκόταν και μεις απο πισω.
Δον Κιχωτες, που πολεμούσαν οχι με ανεμόμυλους αλλα με αέρα σκέτο...

Οι υπόλοιποι γονείς (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) σιωπηλοί....
Η πολιτεία, ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ, σε όλες τις τοτε εκφάνσεις και μορφές (πλην της αστυνομίας ειναι η αλήθεια). Αόριστες «συμβουλές» απο αυτούς που θα έπρεπε να κάνουν κάτι... οτιδήποτε...

Οι δάσκαλοι και το σχολείο του παιδιού, πέραν της «χριστομαθειας» και των υποδείξεων οτι «οι σύγχρονες, παιδαγωγικές (;) μέθοδοι, επιβάλλουν (;)να μην περιθωριοποιείται (;;;) ο θύτης (!!!)» δεν έπραξαν ΤΙΠΟΤΕ άλλο... (κάποιοι βγήκαν στην σύνταξη μάθαμε μόνο, φοβούμενοι τυχόν πειθαρχικές διαδικασίες εις βάρος τους- καλα εδώ γελάμε).
Α, συγγνώμη, είπαν θα κάνουν ημερίδα...

Οι γονείς των «θυτών» (γιατι περί «ομάδας» επρόκειτο - λες και ο θύτης δρα ποτε μόνος του ταχα - πισω απο μια «παρέα» κρύβεται πάντα ο νταής), αφού αρχικα, ψέλλισαν κάτι περι οικονομικών προβλημάτων, δυσκολίες στην ανατροφή παιδιών, σκληρή κοινωνία κτλ. (λες και τα υπόλοιπα παιδιά, σε άλλον κοσμο μεγαλώνουν), βγήκαν στην «αντεπίθεση» με απειλές, προσβολές, ειρωνειες και κατάρες (για να μιλήσουν στα παιδιά τους και να δουν τι έφταιγε και πως να μην επαναληφθεί, ούτε λογος- γιατι το δικό τους το παιδι σε καμία περίπτωση δεν μπορει να ειναι κακό, άδικο, επικίνδυνο, θύτης... οι άλλοι ειναι πάντα οι υπερβολικοί και δεν καταλαβαίνουν...).

Σημερα, μετα το τραγικό περιστατικό στην Αργυρουπολη, οοοολοι κοιτούν εκστασιασμένοι τι συνέβη...
και πέφτουν ΚΑΙ ΠΑΛΙ απο τα σύννεφα...

Ας σταματήσουμε πια την υποκρισία...
Υπάρχει το bullying, ειναι ΕΔΩ (Οχι ως «φαινόμενο»- τι ωραία περιγραφή... απολύτως κατάλληλη για «αποστασιοποίηση) και η ελληνική του λέξη ειναι ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ...
ΤΕΛΟΣ...
Και κάποιος ΦΟΒΑΤΑΙ και κάποιος τον ΦΟΒΙΖΕΙ...
ΤΕΛΟΣ ...
ΞΕΚΑΘΑΡΑ...(χωρίς «μήπως», «να δούμε» και «επειδή»)
Και ας κάνουμε κάτι επιτελους γι αυτο...
να κάνουμε όμως...
Οχι απλά να λεμε και να συζητάμε...
Οχι άλλο πια, τουλάχιστον...

Δεν ξέρω τι φταει, πως διογκώθηκε σε τέτοια έκταση, πως θα εξαφανιστεί... (και ειμαι και παντελως αναρμόδια να πω), αλλα ΠΡΕΠΕΙ να τελειώσει...
Η «Αργυρουπολη» ειναι μια εξέλιξη (εξέλιξη πιθανή και παρούσα, όπως δυστυχώς αποδεικνύεται)...
Άλλη, η πιο συνηθης, ειναι η δημιουργία πληγωμενων ανθρώπων (Οχι μόνο απο τους «θύτες», αλλα και απο οοολους τους άλλους που ήξεραν και απλά δεν μίλησαν και δεν έπραξαν).

Ειναι η πρώτη φορα στην ζωη μου (ευθύνεται ο τοσο ανούσιος θάνατος ενός 14χρονου) που θα ευχηθώ κάποιοι (επιτέλους) να χάσουν τον ύπνο τους ...
Οι φορείς στην Αργυρουπολη, στις Σερρες ή οπουδήποτε άλλου....
Καποιοι γονείς στην Αργυρουπολη, στις Σερρες ή οπουδήποτε αλλου....
Κάποιοι δάσκαλοι στην Αργυρουπολη, στις Σερρες ή οπουδήποτε άλλου....
Όλοι μας στην Αργυρουπολη, στις Σερρες ή οπουδήποτε άλλου...
Το παιδακι στην δικη μας περίπτωση ειναι μια χαρά, χαρις στους δυο υπέροχους γονείς του (που παρά τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση, τα προβλήματα της καθημερινότητας και την σκληρή κοινωνία, βρήκαν χρόνο, διάθεση και δύναμη, να μιλήσουν με το παιδι τους. Και να ΠΡΑΞΟΥΝ).
Το παιδακι στην Αργυρουπολη δεν πρόλαβε...
Ας αποκτήσει ο θάνατός του, ουσία (Χριστέ μου, Ποσο άδικο αυτο ...) και πέραν του πόνου που έδωσε στους γονείς του, ας δώσει και ένα δυνατό, εκκωφαντικό «χαστούκι» και σε κάποιους άλλους... για καλό αυτή την φορα...
(Ειλικρινά συγνώμη ζήτω απο τους γονείς του παιδιού στην Αργυρουπολη, που «χρησιμοποίησα», το παιδι τους ως αφορμή. Ελπίζω να μην το μάθουν ποτε και να θρηνήσουν με την ησυχία τους...)