Ο γιος του Μητσοτάκη, ο γιος του Βαρβιτσιώτη, ο γιος
Για τον υιό Τραγάκη θα έλεγα ευγενικά ότι δεν κινδυνεύει ο κύκλος να τον τετραγωνίσει. Εάν ο φεουδάρχης της Πειραιώς όντως αθετήσει τον λόγο, που ισχυρίζεται ότι του έδωσε ο άνθρωπος ο οποίος έχει πάει σε περισσότερα μνημόσυνα και κηδείες κι από τον Χάρο, τότε πρόκειται για μια ενδοτσιφλικάδικη μπαμπεσιά.
Ο υιός θα πρέπει να αναζητήσει τον επιούσιο σε μια κανονική δουλειά και η Πατρίς θα στερηθεί έναν γόνο, τον οποίο καθάρισε σαν κρόμμυον ένας άλλος γόνος, ο οποίος, εάν δεν ήταν γιος του πατέρα του, θα την πάλευε πίσω από ένα γκισέ τράπεζας και πιθανότατα στο εξωτερικό, όπως έχουν φύγει τόσα και τόσα Ελληνόπουλα, που δεν έχουν την τύχη να παραλάβουν από τον μπαμπά τους μια βουλευτική έδρα, ένα κόμμα, μια χώρα.
Μη μου πείτε «ψηφίστηκαν». Οποιος έχει λεφτά και μηχανισμό ψηφίζεται. Και, ως γνωστόν, οι εκλογές είναι ποσοτική και όχι ποιοτική διαδικασία. Η φεουδαρχία στην ελληνική Κεντροδεξιά είναι παλιά και ενδημική νόσος. Δεν έχω κάτι προσωπικό με τους γόνους της.
Ο Μίλτος είναι όξω καρδιά στην παρέα, μπον βιβέρ, θα μπορούσαμε να περάσουμε μέγκλα. Η Ολγα είναι έξυπνη, ωραία γυναίκα και καλό παιδί. Και ο Κώστας του Αχιλλέως, συμπαθής. Θα μπορούσαμε να πιούμε ένα απερόλ αυτός, μια ελληνική μπίρα εγώ και να μου μιλήσει για αυτή την άγνωστη και μυστηριώδη για μένα χώρα – τη χώρα όπου σ’ τα φέρνουν όλα τα της ζωής στον δίσκο.
Ουδέν μεμπτόν. Και με τον Κυριάκο, άμα μου άρεσε το τένις, θα είχαμε πολλά να πούμε. Αλλά δεν μου αρέσει – προτιμώ τις πιο μεγάλες μπάλες, τις λαϊκές: ποδόσφαιρο, μπάσκετ. Δείτε από την μπάλα του ποδοσφαίρου ως του τένις και του γκολφ, και βγάλτε το κοινωνικό συμπέρασμα. Οσο ανεβαίνεις, τα μπαλάκια σου μικραίνουν.
Προφανώς και πρόκειται περί γκροτέσκας κωμωδίας και δικαίως διαμαρτύρεται ο βετεράνος λαϊκατζής Τραγάκης, που δεν θέλει τίποτα παραπάνω από αυτό που ήθελαν για τα τέκνα τους ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης. Μπορούμε, ρωμέικα, να κατανοήσουμε το πατρικό φίλτρο, που θέλει να παραδώσει το μαγαζί και τους πελάτες στα χέρια του παιδιού, αναθρεμμένου με αφηγήσεις για το μαλακό δέρμα του εδράνου και τη ζεστασιά των κολλαριστών πεντακοσάευρων στα κρινένια χέρια της ηγέτιδας τάξης της χώρας.
Καμιά φορά, ανάμεσά τους -για να μην πάμε σε αντίστροφο ρατσισμό- μπορεί να υπάρχει και κάποιος που «το έχει», που είναι γκεσέμι, σγουρνιό και όχι μουνουχισμένο μοσχάρι. Ομως, η πολυπληθής ύπαρξή τους είναι σύμπτωμα αυτής της παλαιάς και ενδημικής νόσου.
Στην Αριστερά -όχι στο ΠΑΣΟΚ, στην Αριστερά-, το φαινόμενο είναι σπανιότερο. Εχουν κι αυτοί τα σόγια, όπου ο παππούς ήταν κούτβης, κατσαπλιάς αξιωματούχος του ΚΚΕ ή του ΚΚΕ Εσωτερικού ή του ΔΣΕ, αλλά εκεί τα στελέχη τα αναδεικνύουν οι λεγόμενες «διαδικασίες», η διαρκής κομματική γυμναστική και οι ατέλειωτες ώρες… ζυμώσεων, όπου αναλύουν το γένος των αγγέλων και εντρυφούν στη Σολομωνική και στο σπάσιμο όρχεων ο ένας του άλλου και μαζί της κοινωνίας, στο οποίο τόσο ειδικεύονται.
Στην Αριστερά -όχι στο ΠΑΣΟΚ, στην Αριστερά-, το φαινόμενο είναι σπανιότερο. Εχουν κι αυτοί τα σόγια, όπου ο παππούς ήταν κούτβης, κατσαπλιάς αξιωματούχος του ΚΚΕ ή του ΚΚΕ Εσωτερικού ή του ΔΣΕ, αλλά εκεί τα στελέχη τα αναδεικνύουν οι λεγόμενες «διαδικασίες», η διαρκής κομματική γυμναστική και οι ατέλειωτες ώρες… ζυμώσεων, όπου αναλύουν το γένος των αγγέλων και εντρυφούν στη Σολομωνική και στο σπάσιμο όρχεων ο ένας του άλλου και μαζί της κοινωνίας, στο οποίο τόσο ειδικεύονται.
Εχουν φάει λαρύγγια ακόμη και μεταξύ τους για διαφορές που τις ακούς σήμερα και ξύνεις με απορία το κεφάλι σου. Το κάνουν και οι ίδιοι. Πάντως, επειδή έχουν αληθινή οργάνωση και διαδικασίες, και όχι νομαρχιακά μαντριά και κομματαρχαίους, οι οποίοι περιφέρονται σε κοπές πίτας, γάμους και κηδείες, έχουν μεγαλύτερη κινητικότητα στην ανάδειξη στελεχών και ηγεσίας σε σχέση με την Κεντροδεξιά, που όλο και περισσότερο αρχίζει να έχει τα γνωστά προβλήματα τα οποία προκαλούν σε έναν οργανισμό οι ενδογαμίες.
Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ προτείνει για τους γόνους ένα υπερκομματικό πρόγραμμα «Τσάπα και Ελιά». Να τσαπίσουν αμπέλια και να μαζέψουν ελιές.
Ετσι θα απολαύσουν το δεκατιανό και το μεσημεριανό φαγητό τους όσο ποτέ άλλοτε και θα μπορούν να απαντούν με άνεση στην ερώτηση «πού έχεις δουλέψει;». Για το «πού υπηρέτησες;» είναι, δυστυχώς, αργά.
Ετσι θα απολαύσουν το δεκατιανό και το μεσημεριανό φαγητό τους όσο ποτέ άλλοτε και θα μπορούν να απαντούν με άνεση στην ερώτηση «πού έχεις δουλέψει;». Για το «πού υπηρέτησες;» είναι, δυστυχώς, αργά.
Φαήλος Κρανιδιώτης
*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
Δημοσιεύτηκε στην Δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.