Αθανάσιος Μπόικος . Άνθρωποι και κατσαρίδες – περιμένοντας το 2017

Στη μεσαιωνική Ευρώπη μα και πολύ αργότερα, ενόσω το κράτος της καθολικής εκκλησίας χρησιμοποιούσε

σαν δύναμη κρούσης την Ιερά Εξέταση, η θεωρία ότι δε γυρίζει ο ήλιος γύρω από τη γη αλλά η γη γύρω από τον ήλιο είχε στιγματιστεί σαν αιρετική, επειδή ήταν αντίθετη με την ερμηνεία που το παπικό ιερατείο έδινε στις γραφές. Εβδομηντάχρονος ο Γαλιλαίος σύρθηκε γονυπετής ενώπιον του Μεγάλου Ιεροεξεταστή και αναγκάστηκε να αποκηρύξει τις επιστημονικές απόψεις του, για να γλιτώσει τη ζωή του.

Το ζήτημα κάθε άλλο παρά θεολογικό ήταν. Αφορούσε στην άνευ όρων και ορίων τυφλή πίστη που όφειλαν οι υπήκοοι/πιστοί στα θέσφατα του Βατικανού· στο αλάθητο του Πάπα.  Ήταν, δηλαδή, πρωτίστως ζήτημα επιβολής και εξουσίας. Τη «δόξα» αυτή ζήλωσαν και οι προτεσταντικές εκκλησίες. Συχνά πυκνά, λοιπόν, η ατμόσφαιρα του τότε «γνωστού κόσμου» μύριζε καμένη ανθρώπινη σάρκα. Χιλιάδες «μάγισσες» -η γυναίκα σαν φορέας του κακού, σύμβολο της αμαρτίας- και «αιρετικοί» καίγονταν σε πλατείες πόλεων υπό τους φρενιτιώδεις αλαλαγμούς και τις σκοτεινές κατάρες του πλήθους.

Οι διαχειριστές της τότε «κοινής γνώμης» γνώριζαν πως όσο η δικτατορία του φόβου πλημμύριζε τις ψυχές και τα σώματα των «πιστών», τόσο η εξουσία τους παρέμενε απαρασάλευτη. Και για μια τέτοια εξουσία χρειαζόταν μια πολύ καλή, μια «πειστική» δικαιολογία σαν λόγος ύπαρξης. Και βρέθηκε: Το Κακό, ο Σατανάς, οι μάγισσες, οι αιρετικοί.

2016. Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο δυτικός πολιτισμός «κινδυνεύει από την ισλαμική τρομοκρατία». Δεν πρόκειται για πόλεμο μεταξύ κρατών, λαών ή τάξεων, μας λένε διάφοροι ειδικοί και …λόγοι. Είναι σύγκρουση πολιτισμών, θρησκειών, στάσεων ζωής. Κανείς τους ωστόσο δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς και γιατί ένας «άλλος» πολιτισμός, μια «άλλη» θρησκεία, ένας «άλλος» τρόπος ζωής καταλήγει, αυτονόητα και αναπόφευκτα, σε σύγκρουση με το «δικό» μας. Έτσι λοιπόν έχουμε το δυτικό (ελληνορωμαϊκοχριστιανικό) πολιτισμό, με τους ωραίους δημοκρατικούς του θεσμούς από τη μια και την τρομοκρατική δικτατορία του Ισλάμ από την άλλη. Η Δύση του «φωτός» ενάντια στην Ανατολή του «σκότους». Οι δυνάμεις του Καλού απέναντι στις δυνάμεις του Κακού! (Με συγχωρείτε, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν ο δυτικός άνθρωπος έχει αποχαιρετίσει οριστικά το μεσαίωνά του.)

20-12-16. Δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα. Ο νεαρός εκτελεστής, ταυτισμένος απόλυτα με το ρόλο του οσιομάρτυρα της πίστης, ουρλιάζει: «Όσο οι οικογένειές μας δε ζουν με ασφάλεια, τόσο εσείς δε θα ζείτε με  ασφάλεια»  και «σε αυτή τη βία όλοι θα δώσουν λογαριασμό».
Δε χρειάζεται πολλή σκέψη να καταλάβουμε σε ποια βία αναφερόταν. Οι δυτικές βόμβες πέφτουν ακόμη βροχή στη Συρία, όπως έπεφταν στη Λιβύη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο …, αφανίζοντας ολόκληρες πόλεις, χωριά και λαούς. Στη βία των τεχνολογικά εξελιγμένων αφεντικών της γης, που θεωρούν σαν  ιδιοκτησία τους, κληρονομικώ δικαιώματι, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές ολόκληρου του πλανήτη. Στη βία του «ανώτερου», «πολιτισμένου» ανθρώπου, που εγκαθιδρύει την αδυσώπητη αλήθεια της «ελεύθερης αγοράς» δια πυρός και σιδήρου απανταχού της γης. Σε αυτή τη βία πιστεύει ότι έρχεται να απαντήσει ο μαχητής-καμικάζι του Ισλάμ. Ένας σερβιτόρος του ζόφους που (νομίζει πως) κλείνει λογαριασμούς στο ταμείο της κόλασης.

Την ίδια στιγμή στο Βερολίνο ένα φορτηγό θερίζει αμέριμνους ανθρώπους. Πένθος, θρήνος, συλλυπητήρια, δάκρυα, πόνος, απορίες. Ατέλειωτα γιατί. Απανωτές ειδήσεις, βίντεο, αναλυτικές πλην όμως αχρείαστες και ανώφελες πληροφορίες σχετικά με τη διείσδυση των δραστών στη Γερμανία, με στιγμές ανείπωτης φρίκης, με, με, με … Τρομοκρατία μέσω του θεάματος.
ΣΤΟΠ, όμως εδώ. Είναι η ανθρώπινη ζωή ύψιστη αξία; Αν ναι, τότε οφείλουμε, εμείς οι «δυτικοί»,  αν όχι να θρηνήσουμε –πώς θα μπορούσαμε άλλωστε- τουλάχιστον να χαράξουμε στο μεταίχμιο του χρόνου τους αριθμούς με τα πολλά μηδενικά στο τέλος και των εξίσου αθώων, ανύποπτων θυμάτων των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου. Άνθρωποι δεν κατοικούν μόνο στην καρδιά της Ευρώπης και στη Β. Αμερική. Παρεμπιπτόντως, κατοικούν και στη Μ. Ανατολή, την Ασία, την Αφρική. Άνθρωποι· όχι κατσαρίδες. ΑΝ-ΘΡΩ-ΠΟΙ.

Με ποιο δικαίωμα, με ποια λογική αναμένουμε από αυτούς που πυρπολούνται τα σπίτια και ισοπεδώνονται τα χωριά τους να τραγουδούν ασμένως εν χορώ  το Imagine του Τζον Λένον;
Ο ισλαμιστής τρομοκράτης γεννιέται ή «φτιάχνεται»;
Κι αν είναι φανατικοί ιμάμηδες που ενσταλάζουν στις ψυχές των μικρών παιδιών το μίσος για τους «άπιστους», ποια είναι εκείνα τα πραγματικά και αναντίρρητα γεγονότα που προκαλούνται από τη δύση, τα οποία «επαληθεύουν» και «δικαιώνουν», στα μάτια του αποφασισμένου μάρτυρα, τις αιτίες και τις αφορμές αυτού του μίσους;
Ποιοι και γιατί τούς βάζουν όπλα στα χέρια; Ποιοι τους τα πουλούν; Αλλά και χωρίς κανένα όπλο, πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτόν που πιστεύει βαθιά και απόλυτα ότι μια επίθεση αυτοκτονίας είναι η ύψιστη υπηρεσία/εκδίκηση στην υπόθεση της πίστης ενώπιον του Αλάχ; Πώς να τον σταματήσεις;  Όταν η τυφλότητα της αρρώστιας συναντά την τυφλότητα των αιτίων και της γιατρειάς, δεν ωφελούν μήτε στρατοί μήτε αστυνομίες και ειδικές δυνάμεις.

Αν θέλουμε να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος, ένας κόσμος που να μας χωράει όλους, πρέπει να το κάνουμε τώρα. Αν αργήσουμε, όπως συνέβη με την καθολική εκκλησία, που μόλις το 1992 -350 χρόνια μετά- κατάφερε να ζητήσει μια άνευ πλέον σημασίας «συγγνώμη» για τις διώξεις του Γαλιλαίου, τότε η ζωή  σε αυτόν τον κόσμο θα γίνει τόσο αποκρουστική -για πάρα πολλούς ανθρώπους ήδη είναι- που δε θα κάνει μεγάλη διαφορά αν ζεις ή αν πεθαίνεις.
Το 2017 φτάνει. Ας μην αναρωτιόμαστε τι μας φέρνει. Ας δούμε τι έχουμε να του δώσουμε εμείς. Τα χρόνια είναι άδεια δοχεία. Οι άνθρωποι τα γεμίζουν. Το 2016 φεύγει με τα βαγόνια του γεμάτα φρίκη και απόγνωση. Κάπου στο βάθος από την άλλη μεριά ακούγεται το σφύριγμα του 2017. Σφύριγμα χαράς ή πένθους; Τ΄αυτιά μας θα μας πουν.