Δ. Γκολέμης :Κυνηγάμε την ουρά μας

«Δεν έχει μέλλον αυτός ο τόπος» μου είπε πριν από μέρες ένας φίλος που εμπιστεύομαι τη γνώμη του.

Ως φύσει αισιόδοξος αρχικά αντέδρασα. Το θυμικό μου, όμως, λίγο αργότερα υπέκυψε στη λογική. Είναι προφανές ότι «κυνηγάμε την ουρά μας» από τότε που ξέσπασε η κρίση. Πρόσφατα έχουμε μπει στη στείρα αντιπαράθεση ευρώ ή ρήξη. Πρόκειται για την τέλεια οφθαλμαπάτη. Και εξηγούμαι τι εννοώ…
Το θέμα δεν είναι αν θα παραμείνουμε ή όχι στο ευρώ. Πιθανότατα θα παραμείνουμε για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης. Άρα το διακύβευμα δεν είναι το νόμισμα. Ο δράκος δεν είναι η δραχμή, αλλά το ενδεχόμενο να απομονωθούμε και να τεθούμε στο περιθώριο της Ευρώπης. Τι να το κάνουμε να παραμείνουμε εντός ευρώ ή εντός ευρωζώνης, όταν θα μας κρατούν στη ζωή δίνοντάς μας τόσο οξυγόνο όσο χρειάζεται για να μη σκάσουμε; «Να το κάνουμε Κούγκι» που θα έλεγε και ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος παρεμπιπτόντως πολύ καλώς προσπαθεί να κρατήσει μια ισορροπία στις για πολλούς λόγους κάκιστες σχέσεις μας με τους Αμερικάνους. Όμως, το θέμα δεν είναι να ανατινάξουμε το σπίτι μας. Δεν έχει αξία να ανατιναχτείς ζωσμένος με εκρηκτικά, όταν δε θα ζεις να δεις τι έπαθαν οι εχθροί σου!
Άρα, αν δεν το ανατινάξουμε, είναι μονόδρομος να προσπαθήσουμε να συμμαζέψουμε το ομολογουμένως διαλυμένο σπίτι μας. Τους Καλφαγιάννηδες που με αναίδεια θα διακόπτουν τον κάθε πρωθυπουργό για να αξιώσουν τη διατήρηση ενός φαύλου κράτους, δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις θα τους βρίσκουν μπροστά τους. Διαχρονικά όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου τους παραχάιδεψε. Τους χρειαζόταν για τη βρώμικη δουλειά του λαϊκισμού. Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η Ευρώπη θέλει να βοηθήσει, μέσα στα πλαίσια όμως και των δικών της συμφερόντων, διότι κανείς δε χαρίζει δισεκατομμύρια σήμερα. Αυτή την πραγματικότητα φαίνεται πλέον πως την αποδέχεται και ο κ. Τσίπρας. Δε βρίσκουν όμως οι Ευρωπαίοι αξιόπιστους συνομιλητές στη χώρα, διότι πολύ απλά είναι πάγιο δόγμα το «άλλα λέμε μέσα και άλλα λέμε έξω».
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η συμφωνία με τους εταίρους. Το επιχείρημα «φταίνε οι άλλοι» είναι βολικό, αλλά είναι το τέλειο εισιτήριο για την απομόνωση. Και μια Ελλάδα απομονωμένη διεθνώς, με ένα μάλιστα δύσκολο περιβάλλον στη γειτονιά μας, είναι αδύναμη. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι η αδήριτη πλέον ανάγκη για δική μας διακομματική συμφωνία. Θέλουμε ένα τόπο που το πρώτο μέλημα των νέων θα είναι πώς θα φύγουν; Προφανώς όχι. Τότε η επιλογή είναι μια εθνική διακομματική προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας που θα δώσει όραμα και αισιοδοξία. Είναι αδύνατο να συμφωνήσουν όλοι σε όλα. Και ευτυχώς… Πλην όμως, η ασθένεια θέλει φάρμακο και όχι γιατροσόφια ή φτιασιδώματα. Και το φάρμακο είναι να συμφωνήσουμε διακομματικά σε δέκα αλήθειες και σε όσους πρέπει εθνικούς στόχους, τους οποίους όμως να υπηρετήσουμε τυφλά για την επόμενη δεκαετία τουλάχιστον, όποια κυβέρνηση και αν έρθει… Αλλιώς θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας για δεκαετίες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΓΚΟΛΕΜΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ