Δημ Γκολέμης : Ούτε Δεξιά ούτε Αριστερή προδοσία

Η παραφιλολογία για νέα προσφυγή στις κάλπες μόλις λίγους μήνες μετά τις πρόσφατες εκλογές, προβάλλεται ως

«απειλή» κατά τον Ευρωπαίων που δυστυχώς μπορεί να εξελιχθεί σε κροτίδα που θα σκάσει στα χέρια μας. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει καμία ιστορική ανάγκη για την οποία θα πρέπει να εκφραστεί ξανά η λαϊκή βούληση σε μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή και με προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Οι εκλογές θα μπορούσαν να εκληφθούν μόνο ως ιδεατή και σε καμία περίπτωση ως πραγματική πόρτα διεξόδου για την κυβέρνηση από τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται. Μετά όμως τι γίνεται; Γιατί θα είναι πιο εύκολη η κατάσταση; Θα γεμίσουν ξαφνικά τα άδεια ταμεία;

Ιστορικά η πρόσφατη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι που νομοτελειακά θα ερχόταν. Οι μνημονιακές πολιτικές και η βίαιη μείωση του βιοτικού επιπέδου ενός μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας, προκάλεσε την αντίδραση του εκλογικού σώματος. Τα μνημόνια δεν έπεισαν ότι μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα στην ανάκαμψη. Η οργή των πολιτών που θεώρησαν ότι δεν έχουν κάτι να χάσουν, υπερίσχυσε του φόβου. Η αντιμνημονιακή ρητορεία της λεγόμενης Ριζοσπαστικής Αριστεράς βρήκε γόνιμο έδαφος και η συνέχεια είναι γνωστή. Ως εδώ καλά, αλλά ακριβώς εδώ αρχίζουν τα δύσκολα…

Διακηρυγμένος πλέον στόχος της νέας κυβέρνησης, προσγειωμένης πλέον στην κυβερνητική πραγματικότητα, είναι ένας έντιμος συμβιβασμός με την Ευρώπη. Άλλωστε, σε καμία περίπτωση η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εντολή για ρήξη και έξοδο από την Ευρωζώνη. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ο συμβιβασμός προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι υπάρχουν πολλοί στην Ευρώπη που δεν θέλουν καν συμβιβασμό, πόσο μάλλον έντιμο. Πρέπει, όμως, να παραδεχτούμε ότι τέτοιοι υπάρχουν και στην ελληνική κυβέρνηση. Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι, όσο περνά ο καιρός, αυτοί και στην Ευρώπη και στην κυβέρνηση γίνονται περισσότεροι και τείνει η απολύτως καταστροφική για τη χώρα επιθυμία τους για άσκοπη ρήξη, να γίνει αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Η επιστροφή στη δραχμή θα οδηγήσει, κατά Βαρουφάκη σε «κατάσταση που δεν μπορούμε να διανοηθούμε». Άρα η παραμονή ή μη στο ευρώ θα ήταν αδιανόητο να τεθεί ως διακύβευμα σε εκλογές ή ως ερώτημα σε δημοψήφισμα, όπως κάποιοι υπονοούν. Είναι αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο. Ένα δίλημμα, λοιπόν, που θα έχει να κάνει με το νόμισμα και την παραμονή στην Ευρωζώνη, θα ήταν απολύτως ανιστόρητο και κυρίως θα ήταν άκρως διχαστικό. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει ούτε αριστερή, ούτε δεξιά προδοσία. Δεν μπορεί και δεν πρέπει η χώρα να μπει σε ένα νέο ανιστόρητο διχασμό ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών, τη στιγμή που έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ την ενότητα…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΓΚΟΛΕΜΗΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ